“Aish! And daming tao!” Alam ko na normal ang ganitong
pagkakataon dahil araw ng enrollment namin pero di ko maiwasang mainis dahil sa
init at pag-aantay ng matagal. Habang nag-hihintay na makapag enroll,
pinagmasdan ko na lang ang mga tao sa paligid ko hanggang sa may napansin akon
kamangha-mangha sa aking harapan.
Kapansin-pansin ang lalaking ito dahil sa angking tindig at
kagwapuhan, pinagmasdan ko siyang maigi. Ang kanyang mga mata, kutis pati narin
ang hairstyle. “Cute niya!” bulong ko saking sarili. Malipas ang ilang minuto,
napatingin siya sa akin. “Lagot! Nakatitig ka kasi sa kanya” pinapagitan ko na
ang sarili ko sa aking isip. Maya-maya pa at lumapit siya ng tuluyan.
“Hi pwede bang makipagkilala?” tanong niya, sa sobrang gulat
ko, hindi ako makagalaw, nanigas ako sa sobrang kilig.
“Kristof” sabi niya habang pilit na inihahain sa akin ang
kanyang kamay para makipag shake hands.
“Hi, A-a-ako si Lean” nauutal kong sagot sa kanya. Ang
kanyang mga kamay ay kasing lambot ng bulak. Naisipan niyang tumabi sa akin
habang hinihantay naming an gaming pagkakataon na makapag enroll. Nakakatuwang
isipin na may isang gwapong lalaking nagpakilala sa akin at kinakausaap ako.
Napunta sa buhay pag-ibig ang uspan naming, kanyang itinanong ang lagay ng love
life ko. Nabibigla talaga ako sa mga tinatanong niya at kanyang mga kilos. Di
ko maintindihan kung saan kami tutungo, basta ang alam ko lang masaya ako sa
mga oras na ito. Di ko maiwasang mamangha sa kanyang mga ngiti, habang nagku-kwento
siya ng kanyang karanasan sa pag-ibig, di ko ring maiwasan i-kwento sa kanya
ang aking mga karanasan.
Lumipas ang mga sandali at lalong gumagaan ang pakiramdam ko
sa kanya. Nakakapanghina talaga ang kanyang mga ngiti, bigla niyang naalala ang
mga dating nagging karelasyon ko.
“Balang araw may lalaki ding magpapaiyak sayo”, sabi niya
habang nakangiti. Nabigla nanaman ako sa kanyang mga sinabi, balak niya ba
akong paiyakin? Habang iniisip ko ang mga katagang kanyang sinabi, dumating na
rin ang pagkakataon naming sa enrollment, umusad na ang pila at kami na ang
susunod pero di ako makagalaw…hindi ko maigalaw ang aking mga paa.
“Lean, tayo na!” sabi niya, “Lean! Lean!” sumisigaw na si
Kristof pero di ako makaalis sa kinakatayuan ko.
“Lean! Lean!” tawag niya ulit.
“Lean!”….
“Lean! Bumangon ka na tanghali na! Mali-late ka sa school!” gising
ng mommy ko. Ano? Panaginip lang ang lahat. Tama, yun ang unang pagkakataon na
pumasok siya sa aking panaginip. Kinabukasan alam ko sa sarili na kakaiba na
ang nararamdaman ko para sa kanya.
Matagal ko na siyang crush at di ko akalaing mabibigyan kami
ng pagkakataon na maging mag kaklase. Hindi ko rin lubos maisip na ang mga
huling salitang kanyang panaginip ay mangayayari sa totoong buhay.
Sa unang pagkakataon, may lalaking nag-paiyak sa akin at
wala ng iba kung hindi siya! Pagkalipas ng isang lingo na pumasok siya sa aking
panaginip, napaiyak niya ako…
“Pwede po kay Kristoff?
“Speaking, sino to?”
“Si Lean toh”
“Oh, bakit napatawag?”
“Alam mo ba yung number ni Jet?”
“Oo, ito…5425252.”
“Ah thank you!”
“May gusto ka ba sakin?”
“Huh…wa—wala!”
“umamin ka na, napansin na kita”
“uhm…kasi…oo”
“Lean, alam mo na di tayo pwede diba, masasaktan ka lang”
“pero….kasi….” at simula ng tumulo ang mga luha ko
“parehas tayong lalaki ang gusto, alam mo yan diba, so, buti
pa tigilan mo na”
Ouch! Wala na sigurong sasakit pa sa mga sinabi niya, ang
lalaking naging “apple of my eyes” sa loob ng 2 taon ay lalaki din ang gusto,
ngunit di lang pala sa panaginip na iyo matatapos ang lahat.
Ang likahang ito ay
alay kay Kristoffer, ang taong nag plabas ng angking talento ko pagsulat. Taong nagpakita ng Sining sa aking buhay. Ang makulay naming High School!
©impulselee,May 2013. All Rights Reserved
